จากเพื่อนถึงเพื่อน

กลางดึกของค่ำคืนหนึ่งเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา เสีียงของแม่ดังตามสายโทรศัพท์มา
บอกข่าวร้ายว่า เพื่อนฉันเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์พลิกคว่ำ...

"เอก" เป็นชื่อของเพื่อนคนนั้นของฉัน เราเรียนอยู่ชั้นเดียวกันในโรงเรียนประถม
ศึกษาใกล้บ้าน เพื่อนๆชอบเรียกเขาติดปากว่า "สิบเอก" ฉันเคยแซวเขาเล่นๆว่า
"เมื่อไหร่แกจะได้เลื่อยศเป็นร้อยเอก พันเอก หมื่นเอก แสนเอก
ล้านเอกเสียทีนะ" และตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งวันนี้...เพื่อนฉันก็เป็น
ได้แค่ "สิบเอก" และจะเป็น "สิบเอก" ของเพื่อนตลอดไป

การใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันขณะที่หนักอึ้งไปด้วยภาระหน้าที่ ความรับผิดชอบ
และความโกลาหลต่างๆนานา ทำให้มีบ่อยครั้งที่เสียงจากวันวารได้กู่ก้อง
กวักมือเรียกเราไหวๆให้ความทรงจำได้เดินทางกลับไปยังที่เริ่มต้นของมัน
อีกครั้ง... ภาพเด็กหญิงเจี๊ยบและผองเพื่อนก็มักจะผุดขึ้นมาโลดแล่นแจ่มชัด
ในแผ่นหนังย้อนยุคชื่อเรื่อง "ความทรงจำครั้งเก่าก่อน"
แม้จะเห็นเป็นภาพขาวดำลางเลือน แต่อะไรก็ไม่สุขใจเท่าการคิดถึงเรื่องเก่าๆ
ในวัยเยาว์...ฉันว่าอย่างนั้นนะ แต่การนั่งลงคิดถึงเรื่องเก่าๆของฉันคราวนี้
คงไม่ใช่เรื่องที่น่าสุขใจเหมือนที่ผ่านมาเช่นเคย เพราะมันปนเปื้่อนด้วย
คราบน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอำลาการจากไปของเพื่อนเก่า

"เจี๊ียบ...เรามีอะไรจะบอก"
"เรื่องอะไรวะ?"
"เจี๊ยบจำจดหมายรักที่เราเอาให้เจี๊ยบสมัยประถมได้มั้ย?"
"อือ...ฉบับอันที่เราเอาไปให้นุชเพื่อนเราใช่มั้ย"
"ใช่"
"ทำไมเหรอ?"
"จริงๆแล้วจดหมายบอกรักฉบับนั้น เราไม่ได้เขีียนให้นุชหรอก
เราให้เจี๊ยบต่างหาก แต่เจี๊ยบดันเข้าใจผิดเอาไปให้คนอื่น
พอเพื่อนๆรู้เข้า เขาก็ดันมาล้อเรากับนุช จับคู่ให้เป็นแฟนกัน
เราก็เลยเลยตามเลย"
"......................." (มาบอกอะไรป่านนี้...ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วเนี๊ยะนะ!)

หลังจากนั้น ฉันก็ไม่วายทำหน้าที่เป็นแม่สื่อแม่ชักรวมทั้งทำหน้าที่เป็นศิลาณี
ให้เพื่อนคนนี้อีกเช่นเคย แต่คราวนี้มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าไม่ผิดตัว
เหมือนคราวแรกเป็นแน่!

ฉันกับเอกเป็นเพื่อนที่คอยช่วยเหลือกันมาตลอด มีอะไรก็คุยกันได้
ถึงไม่ได้ถึงขั้้น 'ซี้ปื้ก' แต่ความสนิทของฉันกับเอกก็เคยทำให้
ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคนรัก(เก่า) สั่นคลอนไปแล้วด้วยความเข้าใจผิด
เวลาผ่านไปพร้อมกับวันวัยที่เพิ่มขึ้น
ทำให้ช่วงหลังๆมานี้ เราเจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง ปรับทุกข์กันน้อยลง
และแม้กระทั่งตอนที่ฉันกลับเมืองไทยไปเยี่ยมบ้าน ฉันก็ไม่ได้มีโอกาสแวะเวียน
ไปเยี่ยมเยือนเจอะเจอเขาอีกเลย เวลากับความสัมพันธ์มักจะเป็น
ตัวแปรที่ขึ้นตรงต่อกันเสมอ แต่ใครเล่าจะไปนึกว่า เวลาไม่เพียงแต่ได้
พรากความสัมพันธ์ของเราให้ห่างกัน แต่เวลาก็ได้นำพาบางสิ่งบางอย่าง
มาพรากชีวิตเพื่อนไปจากชีวิตของคนอีกหลายคน...มันคงจะถึงเวลา
ของเพื่อนแล้วกระมัง "สิบเอก"

ชีวิตกับความตายมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันอย่างแน่นแฟ้นเยี่ยงญาติสนิท
อีกทั้งยังมีความหมายเป็นเอกภาพต่อกันในหลายมิติ...
ลี้ลับ รุ่งโรจน์...งดงาม น่าสะพรึงกลัว...ว่างเปล่า เปี่ยมความหมาย
มีหลายต่อหลายครั้งในยามดึกดื่นเที่ยงคืีนที่ฉันไม่อาจข่มตาหลับนอน
เพียงเพราะความหวาดกลัว....ที่ก่อตัวขึ้นในใจ
กลัวว่าจะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าคนที่เรารักได้ออกเดินทางไปยังดินแดน
แห่งความตายแห่งนั้นอีกคน จากประสบการณ์ที่ฉันได้สูญเสียบุคคลอันเป็น
ที่รักและบูชายิ่งกว่าชีวิตไป คงไม่น่าแปลกใจที่ฉันมักพูดคุยกับความตาย
และพร่ำบอกกับความตายว่าอย่าได้มาย่างกรายเข้าใกล้พรากชีวิต
ไปจากหลายชีวิตที่ฉันรักอีกเลย...ครอบครัว คนรัก เพื่อนฝูง
แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ฉันก็ไม่เคยได้ยินเสียงใดๆตอบกลับจากความตายเลย...
นอกจากความเงีียบงัน ฉันจึงยากที่จะทำความเข้าใจกับความเงียบงันนั้น
หรือมันอาจจะต้องแลกด้วยชีวิตเพื่อที่จะเข้าใจมัน!

เหตุใด...ผู้คนจึงได้ไร้เดียงสาต่อความตายเช่นนี้
ช่างน่าเศร้า...
ยิ่งนานวัน ด้วยวัยวันของชีวิตที่เพิ่มขึ้น คนที่เรารักก็เหลือน้อยลงทุกที...

"ดวงดาวกลาดเกลื่อนพราวฟากฟ้า
ยิ่งมืดมิดยิ่งเด่นชัดบนนภา
อีกหนึ่งดวงแล้วหนา...หล่นจากฟ้ามาสู่ดิน"

~หลับให้สบายนะเพื่อน~

Photo from Philadelphia Museum of Art