ลมหายใจกับการมีชีวิตอันพิสุทธิ์นี้ ก็น่าจะเป็นสิ่งซึ่งพอเพียงแล้วมิใช่หรือ สำหรับชีวิตของเราแต่ละคน(อนัตตา)

คืนนี้นอนไม่ค่อยหลับ ทั้งๆที่เหนื่อยสายตัวแทบขาด นอนอยู่บนเตียงตั้งนาน นี่ก็ตีสามแล้วนะ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าคงไม่ไหวแล้วหล่ะ นอนอยู่ได้ คงต้องตื่นมาทำอะไรสักอย่างแล้วหล่ะเรา! ก็เลยลุกขึ้นมา...ไม่จำเป็นต้องไปโทษใคร เพราะผลสุดท้ายคนที่ต้องเจ็บคือฉันคนเดียว...Ha! เกี่ยวกันมั้ยเนี๊ยะ ก็เลยลุกขึ้นมาเขียนอะไรเล่นๆ เผื่อจะคิดอะไรออกบ้าง คิดออกว่าจะพาขาสองขาเท้าสองเท้าก้าวพาชีวิตของเราไปทางไหนดี ตอนนี้ฟังเพลงที่คลื่น Greenwave อยู่ ฟังแล้วก็อดคิดถึงเมืองไทยไม่ได้ Greenwave คงเป็นสิ่งเดียวสำหรับเราในตอนนี้ ที่ทำให้ไม่ว้าเหว่จนเกินไปนัก ขอบคุณ ขอบคุณคุณดีเจที่ช่วยเปิดเพลงเพราะๆให้กันฟังข้ามขอบฟ้าจากฟากกระโน้นมาจนถึงฟากกระนี้ (และก็ที่ช่วยเปิดเพลงชาติไทยให้เราฟังด้วย) http://www.greenwave.fm/index.html#

จิตรกรผู้ยิ่งใหญ่

สะบัดพู่กันระบายสีสัน

ฟ้าอร่ามด้วยสีส้ม แสด ทองประกาย

สะท้อนเงาบนพื้นน้ำงามระยับ

อยากให้ใครบางคนมาร่วม

...ชื่นชมด้วย

หากเพียงชั่วครู่ภาพงามก็

แปรเปลี่ยน...
เหมือนความรัก

เหมือนอารมณ์

เรียนรู้อนิจจังไม่ยึดมั่นถือมั่น

อะไรก็ทำให้ใจเป็นทุกข์ไม่ได้

ไม่ว่าคนที่อยู่ในใจหรือสรรพสิ่ง

ขอขอบคุณบทกลอนซึ้งๆ แฝงไปด้วยความหมายทางธรรมะ ของคุณอิสรา แห่งชาวอโศก อ่านกลอนบทนี้แล้วก็เจ็บ ที่ล้อเล่นกับชีวิตตัวเองมานานพอสมควรแล้ว ไม่อยากให้เหตุการณ์แบบ"กลืนไม่เข้า คายไม่ออก" มาิปิดกั้นหัวใจอีกต่อไป ต่อไปนี้เราคงจะต้องตั้ง "ศีล สมาธิ ปัญญา" ยึดมั่นไว้ในใจ เอาไว้เป็นหลักปฏิบัติให้กับชีวิต หลงทางมาพอแล้ว บาดเจ็บมาก็มากแล้ว เอาธรรมะเข้าช่วยไว้ (จริงมั้ยเพื่อน) จะได้ไม่ฟุ่งซ่านไปคิดร้ายกับใครต่อใครอีก เฮ้อ...ปลงตกซะได้ก็จะดีกว่านี้นะเนี๊ยะเรา และสิ่งที่ต้องเริ่มทำในวันนี้คือ "นั่งสมาธิ" ให้ไ้ด้อย่างน้อยวันละ 15 นาที (ถ้าจะให้ดีก็ตื่่นแต่เช้ามานั่งก็ดีนะ...ทำตัวสันหลังยาวมาค่อนชีวิตแล้ว) เพราะในขณะที่เราหลับ โลกไม่เคยหลับตามเรา(เค้าว่าอย่างนั้นนะ ในโฆษณา AIS)

...ยามอโศกต้องสลัดใบ...ยามดอกอโศกต้องร่วงหล่น ไม่ว่าจะด้วยกฎเกณฑ์ของธรรมชาติ หรือจากฤทธิ์แรงของอธรรม จนแม้กระทั่งความไม่จริงใจ...ของบางดอก บางใบที่สำคัญว่าเป็นอโศก ทั้งทั้งที่...ไม่ใช่!!!หลายคนเจ็บปวดเมื่อพบความเปลี่ยนแปลง หลายคนสะเทือนใจกับความไม่แน่นอนเสียใจ... เสียดาย...เสียขวัญเพราะไม่ทันได้เตรียมใจรับไม่หมั่นพิจารณากฎของไตรลักษณ์

"ทุกสิ่งล้วนอนิจจัง ไม่มีอะไรจะไม่แปรเปลี่ยนไม่มีอะไรจะไม่พลัดพรากแม้สิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของชีวิต"

ใครเล่าจะสามารถห้ามดอกไม้มิให้เหี่ยวเฉา แม้จะสุดแสนเสียดาย"ห้ามน้ำไม่ไหล...ห้ามไฟมิให้มีควันห้ามอาทิตย์..ห้ามดวงจันทร์หยุดแค่นั้นค่อยห้ามดวงใจ" กระทั่งดวงดาวก็ยังต้องร่วงจากฟากฟ้า แม้จะสูงส่งออกปานนั้น และด้วยหัวใจที่ยอมรับในเหตุผล เราควรขอบคุณสัจจะที่ปรากฏ ขอบคุณเวลาที่เป็นเครื่องพิสูจน์อันแสนดี ขอบคุณบุคคลที่ลงทุนทั้งชีวิตเพื่อเป็นตัวอย่าง และขอบคุณต่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่ามันจะเลวร้าย...น่าหวาดหวั่นสักเพียงใด เพราะทั้งหมดนั้นคือ สิ่งที่จะหล่อหลอมให้หัวใจแข็งแกร่งขึ้น มั่นคงขึ้น ให้มันเจ็บปวดเสียแต่วันนี้ เพื่อที่จะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป...(อิสรา. เม็ดทราย เล่ม ๓ หน้า ๘)

ด้วยรักและศรัทธาเสมอมาและเสมอไป