div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
"ใจหายที่ต้องบอกลา"~
ถึงคราวจะได้ย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่จริงๆ กลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก อาลัยรักบ้านที่เราอยู่มาตั้งแต่เกิด ถึงมันจะเก่า หลังคาจะรั่ว น้ำจะท่วม ปลวกจะรุกราน ถึงมันจะผุพังยังไง ไม่สะดวกสบายเหมือนบ้านใหม่เลยสักอย่าง แต่มันก็เป็นบ้านที่เราเติบใหญ่มา เป็นพื้นที่ที่บรรจุความทรงจำของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เติบโตมาในบ้านที่มีทั้งความสุข ความเศร้า และความผูกพัน...มันเป็นบ้านเกิดของเราและมันก็เป็นบ้านตายของพี่ชายอันเป็นสุดที่รักของเราเช่นกัน...จำได้ว่าตอนเด็กๆ เวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่ชั้นล่าง เราก็จะแอบส่องดูผ่านรูเล็กๆที่อยู่ตรงพื้นบ้านลงมาจากชั้นบน...ตอนกลางคืนเราก็จะชอบออกมาพิงผนังบ้านยืนผิงดาวจนดึกดื่น...เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ คำปลอบโยนไปจนถึงคำเสียดสี เวียนว่ายอยู่ในบ้านหลังนี้ หล่อหลอมเป็นทั้งความทรงจำที่สดใสและขมขื่นจนไม่อาจแยกจากชีวิตที่เหลืออยู่ของเราไปได้...บางที 'ที่ที่เราจากมา' อาจสำคัญกว่า 'ที่ที่เราจะไป' ~ขอบคุณบ้านหลังนี้ที่สอนให้เราได้รู้ว่า...ไม่ว่าชีวิตเราจะเดินทางออกจากบ้านไปไกลสักแค่ไหน ในหัวใจกลับยิ่งเข้าใกล้รากเหง้าของเรามากขึ้นเท่านั้น...ขอบคุณที่ดูแลกันมาและขอโทษที่หลายคราอาจละเลยเจ้าไป "ลาก่อนบ้านของฉัน" ~ Goodbye my HOME
There's not a minuite we will forget.
Tharnthip Kaeothachat
Comments